گل عفاف

گل عفاف، در بوستان حجاب مى روید.
بى حجاب، همچون شاخه اى بیرون از حصار باغ است، که طمع هر رهگذر را به سوى خود جلب مى کند.
حجاب، دژ و قلعه اى براى پاسدارى از گوهر عفاف است، نه زندانِ محدود کننده زنان.
کسى به خود آرایى و خودنمایى مى پردازد که احساس کمبود شخصیّت مى کند.
فاقدان کمال سیرت، مى کوشند جمال صورت را به نمایش عمومى بگذارند.
هیچ کس با نام «آزادى» دیوار خانه خود را بر نمى دارد و شبها درِ حیاطش را باز نمى گذارد.
گوهر عفاف و پاکى، کم ارزشتر از پول و جواهرات نیست.
کسى که «کودک عفاف» را جلوى صدها گرگ گرسنه مى برد و به تماشا مى گذارد، روزى هم «پشت دیوار ندامت» اشک حسرت بر دامن پشیمانى خواهد ریخت.

دختـــــــــــــــــرم

دخترم !گوهر من

                تو که تک گوهر دنیای منی

                                    دل به لبخند حرامی مسپار

  دزد را دوست مخوان

                چشم امید بر ابلیس مدار

                                     دیو خوبان پلیدی که سلیمان رویند

                                                                                 همه گوهرشکنند .